Ο Επιστάτης

Δύο αδέλφια, σημαδεμένα  από μία ρωγμική μοίρα, ζουν μέσα σ’ένα δωμάτιο-αποθήκη, που ασφυκτιά από την παλιατζούρα και τη μάταιη συσσώρευση σκουπιδαριού. Δύο άνθρωποι άρρωστοι από ύπαρξη, παίζουν ένα παιχνίδι εναλλαγής της εξουσίας. Ο ένας κομίζει τα εύσημα της ψυχασθένειας, ο άλλος τ’αδιέξοδα του κυνισμού. Ο χρόνος, ίδιος με τον χθεσινό, ίδιος και με τον αυριανό. Τίποτα δεν αλλάζει στο μαρτυρικό βασίλειο μιάς αναμονής του κενού, ώσπου στο σκουπιδότοπο αυτού του δωματίου -που μοιάζει με τα σπλάχνα τους-εισέρχεται ο πλάνης και ανέστιος, ο πονηρός και μοχθηρός μικρομπαγάσας, ο υπεράριθμος αποδιοπομπαίος του αστικού βίου. Αυτός θα εκμεταλλευτεί τα αδύνατα σημεία των ιδιοκτητών και θα παίξει μαζί τους παιχνίδια διάσπασης και συμμαχιών. Ως ανταμοιβή για την αμοραλιστική διπλωματία του, θα δεχτεί και από τα δύο αδέλφια, σε ξεχωριστές συναντήσεις, την πρόταση ανάληψης της θέσης του επιστάτη. Και τότε αρχίζει μιά άγρια κωμωδία. Ναι, κωμωδία! Επέμενε σ’αυτό ο Χάρολντ Πίντερ όταν έγραψε το αριστούργημα του, τον Επιστάτη. Είναι και κωμικό το έργο, έλεγε και ξανάλεγε, όπως ο Μπέκετ για τον ”Γκοντό”, ή ”το παιχνίδι τέλους”, όπως ο Τσέχωφ, χρόνια πριν για τα δικά του έργα.

Από εδώ αρχίζει η δική μας παράσταση. Μια άγρια πολιτική κωμωδία. Κάλλιστα, η αποθήκη με τα θραύσματα οικοσυσκευής και τα ράκη αισιοδοξίας, θα μπορούσε να είναι η σημερινή Ευρώπη, ο μάταιος κόσμος, ο ανίατα άρρωστος, έτσι όπως τον κατάντησαν οι ρυπαροί πολιτικοί, οι δολοφόνοι οικονομολόγοι, οι ανάλγητοι επιχειρηματίες, οι Φαρισαίοι ιερείς και οι χρήσιμοι ηλίθιοι, που συντηρούν όλους αυτούς και τους ψηφίζουν. Οικονομία, πολιτική, θρησκεία θα παραδώσουν μιά ανθρωπότητα – σκουπιδαριό, στο μέλλον που θα έρθει για να τα σαρώσει όλα, με μια καινούργια βαρβαρότητα. Μας καίνε, μας πνίγουν, μας σκοτώνουν, καταστρέφουν τ’ αδέλφια μας τα δέντρα, δολοφονούν τ’ αδέλφια μας τα ζώα, τα πουλιά, προετοιμάζουν έναν κόσμο απολυμασμένο από ένστικτα και πρωτεϊκές μνήμες. Κι εμείς γελάμε! Επιδιώκουμε αυτό το κάτι ευχάριστο. Ακόμα και οι κηδείες μας καταβροχθίζονται από το ναζιστικό λαΐφ-σταΐλ. Τι μετρική ”σύμπτωση”: χάΐλ Χίτλερ-λάΐφ στάιλ. Τρελό γέλιο. Ελάτε στην παράστασή μας, στο θέατρο Αργώ, κάθε Δευτέρα-Τρίτη και σας εγγυόμαστε ότι θα δείτε μια τρελή κωμωδία, στ’ αλήθεια! Το γέλιο είναι ο τρόπος μας να ξορκίζουμε τον εαυτό μας. Η τραγωδία φοράει το σκουφί της κωμωδίας και σας υποδέχεται στο τραινάκι του τρόμου. Ένα όχημα της ανθρωπότητας  τυφλό, χωρίς μηχανοδηγό, ορμάει προς το άγνωστο μέλλον με τρανταχτά γέλια, που θυμίζουν ιαχές πολέμου, επιληψίες γηπέδων ή διαμαρτυρίες των νεκρών μας, που είναι οι μόνοι που ακόμα αντιστέκονται.

Σωτήρης Χατζάκης
Κρήτη-Σεπτέμβριος 2023

Μετάφραση
Κώστας Σταματίου

Θεατρική διασκευή-σκηνοθεσία
Σωτήρης Χατζάκης

Σκηνικά-κοστούμια
Έρση Δρίνη

Φωτισμοί
Αντώνης  Παναγιωτόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη
Πολυξένη Μυλωνά

Τη μουσική την επιμελήθηκε ο σκηνοθέτης.

Οπτική επικοινωνία:
Playwalk 

Διαχείριση Social Media:
Γιάννης Βαλτινός

Υπεύθυνος επικοινωνίας:
Αντώνης Κοκολάκης

Θεατρική παραγωγή:
Βασίλης Ζήσης

Οργάνωση παραγωγής:
Φωτεινή Κυμπαροπούλου 

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): 

Αιμιλιανός Σταματάκης, Γιώργος Φριντζήλας, Σωτήρης Χατζάκης