Utoya (Ουτόγια) – Μια ξεχασμένη μέρα

Οκτώ νεκροί από βόμβα σε παγιδευμένο βαν αυτοκίνητο στο Όσλο, ως αντιπερισπασμός… και στη συνέχεια, ο πραγματικός στόχος:  τα παιδιά των Εργατικών. 69 παιδιά  σκοτώθηκαν ένα προς ένα στο νησί Utoya, τον “σκανδιναβικό παράδεισο”, ο ιστορικός τόπος των θερινών κατασκηνώσεων για τους σοσιαλιστές από όλο τον κόσμο.

Η εκδοχή που  είχαν δώσει τα μέσα ενημέρωσης ήταν διαστρεβλωμένη, όταν δεν ήταν προκατειλημμένη και αυθαίρετη.  Η σφαγή παρουσιάστηκε σαν μια από τις πολλές τραγωδίες που οπλισμένοι “τρελοί” μπορούν να προκαλέσουν, όπως αυτές που συμβαίνουν τόσο συχνά πια στην Αμερική.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο λανθασμένο. Αυτό ήταν ένα εντελώς διαφορετικό είδους «τρέλας».   Η σφαγή είχε σχεδιαστεί χρόνια πριν, με διαύγεια και ευσυνειδησία που άγγιζε τα όρια της μανίας.  Δεν ήταν εναντίον ενός τυχαίου στόχου, αντιθέτως  στόχευε  στο φυτώριο  των νεαρών “υποσχόμενων” του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού.

Η σφαγή στην Ουτόγια υπήρξε  μια πολιτική σφαγή.

Οι εφημερίδες, τις πρώτες ώρες  υποστήριζαν ότι επρόκειτο για ισλαμική τρομοκρατική επίθεση.

Η αλήθεια είχε ακριβώς την αντίθετη όψη. Στα  παγωμένα μάτια, στα ξανθά μαλλιά, στη στιβαρή σωματική διάπλαση, πρησμένη από τα αναβολικά στεροειδή   του σφαγέα, δεν “έρρεε” ούτε μια στάλα  αραβικού  αίματος. Το  μίσος του για τους  μετανάστες τον οδήγησε να  πυροβολεί εν ψυχρό αυτούς τους νέους για να «πυροβολήσει» κάθε πιθανή μελλοντική πολυφυλετική ιδέα.

Όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια για τον δολοφόνο,  έπεσε σιγή ιχθύος σχετικά με τους νεαρούς Εργατικούς που εκτελέστηκαν για τις ιδέες τους.

Αυτό το συγκλονιστικό γεγονός κατέληξε στη λήθη. Ο σφαγέας, που κηρύχθηκε με σώας τας φρένας , είναι μέχρι στιγμής ο μόνος που καταδικάστηκε. Αλλά ποιες ήταν οι επαφές του (γιατί υπήρχαν, είναι βέβαιο!); Πώς προμηθεύτηκε όπλα και εκρηκτικά; (!) Υπάρχει στην Ευρώπη ένα δίκτυο ακραίων εθνικιστών, βίαιων και ξενοφοβικών ; Πώς λειτουργεί; Ποιος το υποστηρίζει; Ποιος το χρηματοδοτεί;

Αυτή η ιστορία φτάνει στην καρδιά μερικών από τις βαθύτερες πληγές που τσακίζουν τον κόσμο σήμερα και τις ζωές μας.

Η Utoya είναι μια απόπειρα μνήμης και καταγγελίας χωρίς να κάνει “πολιτικό θέατρο”.

Η Utoya είναι από μόνη της μια σύγχρονη τραγωδία. Κοιτάζοντάς την,  είναι σαν να κοιτάζεις τη Μήδεια, τον Οιδίποδα, τις Βάκχες, με τη μόνη διαφορά ότι αυτό που αφηγείται εδώ, συνέβη μπροστά στα μάτια μας, μια ζεστή μέρα του Ιουλίου, λίγα, πολύ λίγα χρόνια πριν.

Το είδαμε να συμβαίνει και στη χώρα μας. Πρέπει να προσέξουμε  πολύ το ποιοι είμαστε, προς ποια κοινωνία οδεύουμε, να δώσουμε προσοχή, μεγάλη προσοχή, στον κόσμο που θέλουμε να αφήσουμε στα χέρια των παιδιών μας.